De Heineken Roeivierkamp en de Head of the River Amstel 2016 zijn voorbij. Ze worden gevolgd door een weekend rust. De Heineken bood veel: Nereus bouwt jaarlijks een kleurrijk sfeervol stadion rond haar verenigingshuis waar honderden zielen indrukwekkend gebulder voortbrengen als het bordeaux op de finish af stormt. De Razende Reporters verzinnen ieder jaar nieuwe schitterende zin en onzin om de wedstrijden te verslaan. De landelijke kranten zijn erbij en schrijven erover, ook als er eigenlijk niet zoveel te melden is. Ook de kade aan de Weesperzijde zit vol met mensen.
De Head of the River Amstel daarentegen is een stuk bescheidener (geworden?). Het spektakel op de Amstel die de corporale Amsterdamse studenten zich een week eerder toe eigenden, maakte plaats voor gedegen oproeien over wat niemandswater leek. De Nieuwe Amstelbrug spuwde rustig bootje na bootje uit. Twee dagen met ieder twee korte blokjes, ook al is het totaal aantal ploegen dat start aanzienlijk. Roeiers blijven tijdens de Heineken een weekend (verplicht) hangen en voegen zich dan bij het talrijke publiek. Tijdens de Head lijken de meesten de trein of fiets weer snel te nemen om thuis aan het herstel te gaan. Op wat gele boeien na, zijn er voor toevallige passanten weinig aanwijzingen dat er een voorjaarsklassieker gaande is.
De wedstrijden in mijn thuisstad zijn me beide lief. Beide brengen ze mooie platen voort, hierboven een aantal die ik selecteerde. Maar wat mij betreft mag een roeiwedstrijd meer zijn dan ploegen op het water alleen.